شعر ۴۰۴: شعر نو «آه! دلتنگ‌ترین کودک این شهر منم»

.

آمدی تا که طبیبت بشوم

آن‌قدر درد نشاندی که چه بیمار شدم

آمدم تا که کُنی تیمارم 

پس از این گیج شدم … 

دکتُرم؟ 

بیمارم؟

راستی گاه تو را خود خوانم 

گاه نه …

هر شبه بیمار تو‌ام

گاه و بیگاه چو خواهم که روم خانه خود،

کهکشان می‌خندد،

باز هم بر درِ دیوارِ تو‌ام 

«زائرِ کودکی» این‌جا چه کُند؟

بوسه زند!

آه دلتنگ‌ترین کودک این شهر منم!

.

امضاء: علیرضا یادآر 

شنبه

۱۴ بهمن ۱۴۰۲

.