شعر ۴۰۲: غزل «او ترس رها سازد!»

.

۱

امشب بنگر ماه در این شهر تمام است

میلادِ شهِ قلبِ منِ مست و غلام است

۲

عاشق بشوم کاش ز عشقش بگریزم

عشقی به جز آن یارِ جهانگیر حرام است 

۳

درویش! کسی ساقی و دلبر مشماری 

جز ساغرِ او ساغرِ بیگانه کدام است؟ 

۴

هر کس که کسی شد ز در دلبرِ من شد 

من خاکِ درش گشته و این گوشه مُقام است 

۵

قد قال حمامٌ أخذ السّیر من الحُبّ

این دل به برش ای دلِ پرّنده حمام است 

۶

هر کس بپرد از سرِ ساقی است نگارا

شادیم در این ماه و شرابی به مشام است 

۷

او ترس رها سازد و آید به جهانم 

شکراً که دلش بسته و تعقیب مُدام است 

۸

یک روز به خود آید و از من نهراسد 

آهو شبِ مهتاب به آغوشِ چو دام است 

۹

بین گُلرخم از پشتِ نقابش بسراید:

گُل در بر و می در کف و معشوق به کام است 

۱۰

یادآر دلا ذوق لطیفی و رفیقش

در این شب میلاد که ابهام بنام است

۱۱

یادآر دلا اختر و خورشید و قمر را

در این شب مهتاب که بارانِ سلام است

.

امضاء: علیرضا یادآر 

مهتابِ چهارم بهمن ۱۴۰۲

حوالی ساعت ۲۰