باز هم آمد و باز از در خود راند مرا معشوقه

باز هم آمد و باز از درِ خود راند مرا معشوقه

خود بگوید که چنین کرد جفا باز چرا معشوقه

او مگر همچو من از درد نمرده است مگر شیدا نیست

با که گوییم نکرده است بما هیچ وفا معشوقه

جانم این بار چو آن بار به در آمد و حال و زارم است

نیک دانم بدهد عمرِ دگر باز به ما معشوقه

دل مگر حاجتش از دیدن دلدار خدا افزونست

تا بدین قدر نمانده است تو را جود و سخا معشوقه!

خود بگو باز کجا در پی این طرد روم حیرانم

یا بگویید که معشوقه رود زار کجا معشوقه؟