گیسوی دخترکان

شعر سیصد و هجدهم

۱ همه‌‌ی شهر پریشانِ من مست شدند || وحدتِ عشق عیان است که یک‌دست شدند

۲

گیسوی دخترکان ریخته بر شانه‌ی‌شان || دلِ دیوانه‌ی من خانه و کاشانه‌‌ی‌شان

۳

پسران اشک به چشم و دلشان می‌لرزد || چه غریب‌ آن پسرِ خسته که او می‌ترسد

۴

همه‌ی شهر دلش پر هیجان، آتش و شور || بفرستند گُلِ بوسه به این عاشقِ دور

۵

همه‌ی شهر مرا نامِ مرا می‌خوانند || چه شده فاش شده قصه‌ی دل می‌دانند؟

۶

همه‌ی شهر شده قاصدکِ خوش‌خبری || کودکی اشک بریزد که مرا کی ببری؟

۷

همه‌ی شهر شده باغِ گُلِ سُرخ و بهار || در زمستان گُلِ نرگس شده لب‌های نگار

۸

در ترافیک چرا دود نمی‌بینم من؟ || نخل می‌خندی و خرما ز چه می‌چینم من؟

۹

این اتوبان دراز از چه شده جنگلِ راز؟ || سقف بر سقف زده طاقِ گُلی دخترِ ناز

۱۰

هر قدم لاله بخندد که نگاهش بکنم || نظری بر رخ زیبای چو ماهش بکنم

۱۱

روی آن پل دو هزار عابر دیوانه نگر || پُلِ گُل‌های تر و تازه و شادانه بخر

۱۲

همه‌ی شهر شده فرشِ چمن دشت و دمن || هر قدم یاس نگر سوسنِ ناز و نسترن

۱۳

گُل ساناز لطیفانه صدایم بزند گوشه‌ی باغ || گُلِ مریم چو کبوتر دلِ او آتشِ داغ،

۱۴

برسد بال زنان، سینه گشاید به برم، || گویمش فصل بهار آمده ای روحِ ترم

۱۵

همه‌ی شهر گُل مریم و نرگس گشته || جان گرفته‌است دلِ ساده‌دل و دل‌خسته

۱۶

کوچه پس‌ کوچه‌ی خاکی شده یک گوشه‌ی دنج || دل انگوری و تاکی شده یک گوشه‌ی دنج

۱۷

دست‌ها شاخه‌ی زیتون و همه تاج شده || در زمستان همه‌ی شهر پُر از کاج شده

۱۸

این درختان که خزان خسته شد از صحبتشان || آتشی هست درونِ دل و در قامتشان

۱۹

کوهِ یخ بینی و در دل همه آتش دارند || آتش عشق از آن سینه‌ی سینا زایند

۲۰

کهکشان مستِ من و گیسوی پُر چین نگار || کل منظومه شده جاده‌ی تو، … کهنه سوار

۲۱

دستِ پُر نازِ فرشته بنوازد دل من || آه ماندی و شدی هم‌نفسِ منزلِ من

۲۲

آه خورشید به من خنده نموده‌است دلا || که رُخِ ماه تو در حال سجود‌ است دلا

۲۳

ماه لبخند زند گوهر عرش آمده است || گوهری از صدفِ عرش به فرش آمده است

۲۴

آمدی قلب مرا رنگ محبت زده ای || باز هم دل شده تاراجگه و میکده‌ای

۲۵

آمدی قول و غزل گویم و شیرین گردم || باز هم عاشق و دیوانه‌ی دیرین گردم

۲۶

آمدی کهنه‌شرابی به لب خود بزنی || آمدی دل ببری جان بدهی دل بکنی

۲۷

آمدی رقص کنی سُرخ شود گونه‌ی من || روحِ من را بکشی در بر و در آخر تن

۲۸

آمدی رنگ شفق شد همه‌ آفاق ببین || دل من ابروی دلداده از آن طاق ببین

۲۹

آمدی بال‌زنان کفترِ افلاکیِ من || تا نوازش بکنی این بدنِ خاکی من

۳۰

آمدی جمله شوم جان و جهانم گردی || آمدی عطرِ خوشِ روح و روانم گردی

۳۱

آمدی هستی و عالم همه عطرآگین شد || اشک خورشید فروریخته و یَشگین شد

۳۲

غمِ چشمِ تو بر این کوه و جهان سنگین شد || کهکشان از چه تو خندیدی و او غمگین شد؟

۳۳

اشکِ تو مایه‌ی رسوایی آن ننگین شد || نفسِ پاک تو پاشید و جهان رنگین شد

۳۴

صورتی شد لب شیرین نگاری شب تار || روز بارانی ما تا سحرِ وصل ببار

۳۵

صورتی، صورت و لبخندِ پُر از ناز شما || صورتی قامت بارانی و طناز شما

۳۶

صورتی روح لطیف تو که در عشوه‌گری است || صورتی باغ وجودِ تو که در شیوه‌گری است

۳۷

صورتی مهر و مه و دشتِ گُل و باغ و سپهر || صورتی چشم تو و عشق تو و قلب چو مهر

۳۸

صورتی شعر من و بالِ مَلَک، چرخ و فلک || صورتی رنگِ خدا پاک‌ترین رنگ شبیه تو گُلَک

۳۹

صورتی ساحل دریا و کویر و دلِ کوه || صورتی اوجِ لطیفی و پر از شور و شکوه

۴۰

صورتی اول و آخر لبت از عشق سرود! || صورتی خنده بکن بر دلِ غمگینِ کبود!

علیرضا یادآر

ساعت ۱۳:۴۷ شنبه ۲۸ بهمن ۱۴۰۲