رباعی « زایش کودک کهکشانی!. »

شعر ۳۵۴:

باید که به کهکشان بزایی ای دل 

خورشید شوی جهان بزایی ای دل 

رنجی بخری و کودکی ناز کنی

هر لحظه چو بی کسان بزایی ای دل

امضاء:

علیرضا یادآر